Afgelopen week stond er een concert op de agenda waar ik al lang naar uitkeek. Gezellig met een goede vriendin naar de White Lies in het mooie Maastricht. Het concert was super! En de volgende ochtend was het mooi weer, dus maakte ik ook nog even een rondje bij de Sint-Pietersberg en ENCI groeve. Dat is weer eens wat anders dan het Brabantse landschap, en zeker later in het seizoen nog een bezoek waard.
Uitzicht
Vanuit het centrum van Maastricht loop je zo de Sint-Pietersberg op naar het Fort Sint Pieter. Vanaf daar heb je prachtig uitzicht over Maastricht en het Maasdal. Zo ook deze zonnige ochtend. Ik was praktisch alleen vroeg op de ochtend. Het is officieel maar een heuvel, maar we zijn het niet gewend in Nederland dus het voelt toch wel als een vakantiedag in zo’n bijna on-Nederlands landschap. Genieten!
De vroege ochtend is natuurlijk ook de beste tijd om veel vogels te horen en zien. Vanochtend viel vooral de drukke zang van de Grasmus op. Deze is vrij recent terug uit zijn overwinteringsgebieden. Helaas was deze zo druk bezig dat het lastig was er een goede foto van te maken. Een paar bekende “tuinvogels” waren wel goed te zien en fotograferen. Deze vogels zijn natuurlijk ook gewoon minstens zo mooi. De Pimpelmees verdedigde fel alarmerend zijn territorium (met kuif omhoog), de Merel man zat rustig te zingen, de Koolmees verorberde een vers rupsje en de Heggenmus kwam ook eens uit de dichte struiken om voor mij te poseren.
Iets wat je veel ziet in Zuid-Limburg is natuurlijk de Maretak. Vaak een herkenbaar groen bolletje in boomtoppen. Een half-parasitaire plant die wortelt in het hout van andere bomen om aan zijn zouten en water te komen.
ENCI groeve
De Sint-Pietersberg is een zeldzame kalkhelling. Een vroegere zeebodem. Ja, deze heuvel is eigenlijk een overblijfsel van de tijd dat hier Mosasaurussen zwommen in de Krijtzee (aan het einde van het Krijttijdperk). Het heeft in Zuid-Limburg het kenmerkende glooiende landschap van kalkgesteente gevormd (ook wel Mergellandschap). Deze kalkhoudende grond geeft een uniek en divers planten- en dus ook dierenleven.
Dit kalkgesteente bij de Sint-Pietersberg is sinds 1926 afgegraven om er cement van te maken (ENCI; Eerste Nederlandse Cement Industrie). Maar in 2018 is de mergelwinning definitief gestopt, en het gebied is nu in beheer van Natuurmonumenten. Het contrast tussen de oude fabriek en nieuwe kans voor natuur is interessant om te zien. De groeve is een geliefd plek bij vleermuizen, kikkers, insecten en natuurlijk vogels. De bekendste van het gebied is dan natuurlijk de Oehoe. De voorgaande dagen zag ik op waarneming.nl dat de Oehoe was gezien, dus ik zocht alle rotswanden af in de hoop ook de Oehoe te zien. Maar helaas, niet gevonden.
Ik liep verder via het uitkijkpunt en de trappen die de groeve in leiden, en genoot van het landschap en andere dieren die ik tegenkwam onderweg. Stadsduiven (afstammelingen van de wilde Rotsduif die door de mens is gedomesticeerd) zaten kalk te eten langs de stijle wanden. Ook vloog er een Buizerd over (of hij vloog eigenlijk onder). Leuk om een keer een ander standpunt te hebben dan normaal. Eenmaal onderaan de trap hoorde ik een geluid dat ik ken van het industrieterrein vlakbij huis, een Zwarte Roodstaart. Een van mijn favoriete vogelgeluiden, zoek hem vooral op! Helaas kreeg ik het mannetje zo snel niet gevonden, maar het vrouwtje zat op een hekje mooi in het zicht. Verderop langs het pad vond ik een vlindertje wat slechts op twee plaatsen voorkomt (allebei in Zuid-Limburg). Het Bruine Dikkopje leeft op schrale graslanden en kalkgraslanden. Het was een heel klein beestje en hij was me steeds te snel af voor een goede foto. Maar goed gezien en een mooie waarneming. In de plassen beneden in de groeve waren nog wat watervogels te horen en zien zoals de Tafeleend, Dodaars, Wilde Eend, Krakeend en Kuifeend. Er was dan ook genoeg waterleven zoals kikkers en vissen (Voorntjes).
Natuurlijk bos en kalkgraslanden
Eenmaal uit de groeve ging ik langs een natuurlijk bos en kalkgraslanden terug richting het fort waar ik mijn route begon. Helaas duikelde de zon inmiddels regelmatig weg, maar nog genoten van veel planten (onder andere Gewone Ereprijs en Look-zonder-look) die al prachtig in bloei stonden. Ook wat Wolzwevers gefotografeerd. Wolzwevers, de knuffelbeertjes onder de vliegensoorten. Nou ja, qua uiterlijk dan. Ze hebben een harig lijf en een lange snuit waarmee ze nectar uit bloemen (in dit geval vooral op Vergeet-mij-nietjes) opzuigen terwijl ze als een soort Kolibrie in de lucht blijven zweven. De Gewone Wolzwever komt vrij algemeen in zuidelijk Nederland op de zandgronden voor. En dit knuffelbeestje is een broedparasiet. Deze soort legt de eitjes bij het hol van een Zandbij waar de larven de voedselvoorraad en daarna de larven van de Zandbijen opeten.
In de struiken hoorde ik mijn eerste Tuinfluiter dit voorjaar. Het klinkt wat als de Zwartkop maar dan wat meer brabbelend en wat langer aanhoudend. Af en toe kon ik een glimp opvangen van de vogel, maar hij bleef goed verstopt diep in de struiken. Hopelijk lukt het me later dit voorjaar nog om een goede foto te maken van deze soort. Hoog in de inmiddels grijze lucht was nog wat vogeltrek te zien. Eerst vloog er een groep Ooievaars over, later zag ik nog een Visarend hoog overvliegen. Hopelijk zie ik die laatste komende week nog wat beter in de Biesbosch. De Grasmus, die ik vanochtend vroeg ook zag, zat mooi in het zicht te zingen.
Toch nog de Oehoe
Op het eind van mijn wandeling kwam ik dus weer vlak langs het uitkijkpunt op de Oehoevallei en ik besloot voor ik weg ging nog één keer te gaan kijken. En dat was een goede beslissing, want na wederom wat speurwerk zat hij nu in het zicht aan de overkant van het uitzichtpunt. Erg ver weg, maar alsnog oh zo bijzonder. Wat een prachtige imposante vogel. Vroeger werd de Oehoe veel bejaagd (makkelijk groot doelwit), maar inmiddels broedt deze uil met een goed aanpassingsvermogen sinds 1997 weer in Nederland en neemt het aantal Oehoes dan ook langzaam toe. Naast de ENCI groeve is ook de steengroeve bij Winterswijk een bekend broedgebied.
NatureLaurie 